نگران وابستگی فرزندمان نباشیم

از احساس مالکیتی که فرزند به شما دارد،جلوگیری نکنید                           

اگر چه نوزاد با افراد زیادی آشنا میشود وآنان را به عنوان همراه و دوست خود میپذیرد،اما میتوان گفت که تا حدود ٦ الی ٧ ماهگی احتمالا فقط یک نفر (معمولا مادر)را به عنوان بهترین مونس خود انتخاب میکند.

پیوند میان مادر و فرزند به عنوان اولین و مهمترین رابطه عشقی در نظر گرفته میشود .کودک در این زمان دوست ندارد که مادر از او دور شود.او را تنها برای خود می خواهد و به هیچ وجه مایل به شریک شدن این عشق و محبت با دیگری نیست.

کودک با تمام وجود به مادر خود دل میبندد. او روی پای مادر مینشیند،با او بازی میکند،نازش میکندیا دست و پای اورا میکشد،غذا را پخش میکند یا حتی به سوی دهان مادر میبرد. در واقع به گونه ای عمل میکند که گویی اعضای بدن مادر به او تعلق دارد،این رفتار کاملا طبیعی است و نشانه سلامتی اوست و به هیچ وجه نشان نمیدهد که او در آینده به فردی وابسته و فاقد اعتماد به نفس تبدیل میشود .وهر چه روابط اولیه مستحکم تر باشد ،کودک در آینده ،در این دنیایی که داشتن اعتماد به نفس و عشق به خود، لازمه زندگی است ،فردی مستقل تر خواهد بود.

اضطراب جدایی از مادر

وقتی کودک وارد مرحله اضطراب جدایی از مادر میشود،تغییراتی در خلق و خویش ایجاد میگردد.در چنین شرایطی شاید مادر نتواند برای لحظه ای خونسردی خود را حفظ کندو در نتیجه کار فرزندش را نا معقول فرض کند. اغلب ورود به این مرحله ،بدین معناست که کودک دیگر تمایلی به ادامه بازی با وسایل خود را ندارد و میخواهد دقیقا همان کاری را انجام دهد که مادر انجام میدهد .در این هنگام والدین باید صبور باشند اجازه دهند که فرزندشان به آنچه برای سلامت و رشد به آن نیاز دارد ،دست پیدا کند تا به این صورت احساس مالکیت در او به اندازه کافی شکوفا شود. مادر باید در این زمان به دلخواه فرزند رفتار کند و سعی کند که خود نیز ،از همکاری با او لذت ببرد.

در این هنگام ،بهتر است مادر کودک را آزاد بگذارد تا او به روش خودش با مادر ارتباط برقرارکند.غفلت کردن از کودک و ادامه پیدا کردن گریه او عواقب بدی را به دنبال خواهد داشت و نه فقط به حل مشکل کمکی نمیکند،بلکه سبب میشود اضطراب کودک بیشتر و بیشتر گردد.و هر چقدر اضطراب و نگرانی فرزند،در مورد میزان مهرورزی و علاقه مادر به او بیشتر شود ،وابستگی هایش نیز متعاقبا افزایش مییابد ،و این نشانه خوبی نیست .

هشدار :

مادر هیچ گاه نباید بدون اطلاع ،فرزند خود را ترک کند،حتی هنگامی که به نظر میرسد کودک به طور کامل مجذوب انجام کاری است ،نباید او را رها کرد و پاورچین پاورچین (حتی برای مدت کوتاهی) به اتاق دیگری رفت .این کار کودک را خشمگین میکند و باعث میشود تمرکز او برکارهایش کمتر شود و همواره نگران این موضوع باشد که مادر او را تنها خواهد گذاشت .به همین دلیل مجبور میشود چشمانش همیشه به سوی مادر باشد تا مبادا او را ترک کند.

باید سعی کرد ، هر زمان که امکان دارد،فرزندمان را با خود همراه سازیم و وقتی مجبوریم او را ترک کنیم، از عبارات قابل فهمی استفاده کنیم تا او متوجه منظور ماشود .مثلا اگر میخواهیم کاری فوری انجام دهیم و برگردیم به او بگوییم:الان می آیم یا اگر کارمان بیشتر طول میکشد بگوییم :زود بر میگردم. اگر مجبوریم فرزندمان را با شخصی تنها بگذاریم ،باید مطمئن شویم که کودک دلبندمان نیز میتواند با او ارتباط برقرار کند.شخص آشنایی که تا به حال با کودکمان ارتباطی نداشته و از آن بدتر،یک فرد غریبه ،هرگز نمیتواند پرستار خوبی برای نگهداری فرزندمان باشد .اهمیتی ندارد ما چقدر آن فرد را میشناسیم یا به او اعتماد داریم،بلکه نیاز کودک و احساسات او باید مورد اهمیت واقع شود.

کلام آخر :

اگر چه وجود اضطراب و نگرانیهای فرزند و نیاز او به والدین ،زندگی را مشکل میسازد ،اما به هر حال رفتاری کاملا طبیعی و نشانه سلامتی کودکمان است .کودک با نشان دادن این رفتار ،عشق ورزی را در زندگی تمرین میکند و هر چقدر بیشتر دیگران را دوست بدارد ودوستش بدارند،در آینده نیز خود میتوانداین مهر و محبت را به دیگران نثار کندو به اطرافیان و خانواده خود عشق بورزد.